Columns
Plannen

Plannen

Martin ter Denge
Schrijver en spreektaalkenner en spreker van het Twents/Nedersaksisch

Als zelf-gediagnosticeerd ADHD’er zonder H (bloeddruk 133/79, hartslag 49) met een hang naar creatieve vrijheid heeft het bij mij erg lang geduurd voor ik doorhad wat anderen al heel lang weten. Dat er een heel handig boekje bestaat waarmee je per dag per uur kunt vastleggen wat je gaat doen. Tegenwoordig zelfs digitaal. Dat heet ‘agenda’ en nu het mooie: het werkt!

Tuurlijk, op de havo had ik er elk jaar wel een, maar die waren vooral voor puberaal geklierte en gekladderte. Van mezelf of klasgenoten. Huiswerk deed ik toch niet aan. (Ik heb eens gepresteerd een 7,1 te krijgen voor een herbarium dat ik nooit heb ingeleverd. Eigen schuld, Vinke!)

Wie dat bedacht heeft, zo’n agenda, mag wel een lintje. Al had ik de nominatie iets eerder moeten plannen, want nu zijn we weer twee maand te laat.

Schrijven is een doorlopend proces; nooit 100 procent klaar. In mijn boek Tukkerspotten kan ik zo de helft weer over de kop trekken als ik het lees. Tweaken, tot je het opstuurt. Daarna mu’j et der mer met doon.

Een agenda helpt je prioriteren. Uit de hele homp schrijfklei één brok afscheuren en der ne pille van dreien. Het legt je een zekere druk op, een duidelijk eindstation. Je moet presteren. En een keer tevreden zijn. Met iets waarvan je hoopt dat je er niet te veel commentaar op krijgt. IJdele hoop is dat vaak, maar da’s een ander verhaal.

Een planning helpt je dingen op tijd leveren. Als je er tenminste wat op uit doet. Niet zoals ik in mijn eerste freelance-jaar: taak ‘agenda invullen’ afvinken en daarna lekker iets totaal anders gaan doen.

Totdat het bijna vijf uur is en je met angst en beven constateert: ik heb nog niks van mijn planning klaar! Daar ga je niet beter van over jezelf denken als je dat een paar weken zo doet.

Inmiddels weet ik wel beter. In mijn agenda staan grote kleurige blokken. Iedere kleur een andere categorie. Een afspraak buiten de deur is paars. De reistijd grijs. Een deadline rood. Schrijfwerk groen, geldzaken geel. (Let op: dit werkt alleen als je niet kleurenblind bent). En inmiddels weet ik ook dat je je dag ook weer niet randje-vol moet plannen, want dat haal je toch niet. Zorg dat je in ieder geval één ding afstreept. Dan kun je jezelf aan het eind van de dag een schouderklopje geven: “Da’s mooi lukked.”

Een psychologisch trucje van mien meaken: beschrijf de actie of het resultaat zo concreet mogelijk. Dus niet: (Rood) 11:00 uur Twentelife column. Maar (Rood) 11:00 Twentelife column opleveren. Dat zet je brein in doe-modus.

Waarom begin ik dan toch op ’n lesten knieperd nog aan deze column?