Ilse Warringa: "Als acteur moet je alle rollen kunnen spelen"
Ik ontmoet Ilse Warringa op het moment dat ze volop bezig is met haar nieuwe productie ‘De Ongeplukte Zusters van Almere County’. Bij het grote publiek is Ilse vooral bekend als juf Ank uit De Luizenmoeder, maar haar carrière behelst zoveel meer. Hoog tijd dus voor een goed gesprek!
Ilse Warringa (Dalfsen, 1975) studeerde in Kampen aan de Hogeschool voor de Kunsten aan de faculteit Drama. “Op de opleiding kwam ik er achter dat je opgeleid werd tot docent, eigenlijk was dat niet de bedoeling, want ik wilde van jongs af aan al actrice worden. Ik deed hoorspelen met mijn broer en speelde mee in de toneelstukken op school.” Ilse heeft nooit lesgegeven. Meteen na de opleiding ging ze spelen bij toneel- gezelschap Stella Den Haag. Daarna ging het balletje al gauw rollen. “Eigenlijk wilde ik cabaretier worden, een soort Brigitte Kaandorp. Simone Kleinsma, Paul de Leeuw en natuurlijk Arjan Ederveen en Tosca Niterink, dat waren mijn grote helden.”
Ilse heeft inmiddels vele rollen gespeeld. Haar cv laat een imposante lijst van films, televisieseries en theaterstukken zien. “Ik vind dat je als acteur alle rollen moet kunnen spelen. Ik werk altijd heel erg van binnen naar buiten, dan komt bijbehorend gedrag, motoriek of stem vanzelf. Ik moet een personage echt doorleven. Ik ben vormgevoelig en ik let erg op taal. Ik vind het ook mooi wanneer je bij een rol je eigen persoonlijkheid er nog doorheen ziet.” Als ik haar vraag welke rol haar in het bijzonder is bijgebleven, schiet ze in de lach. “Voor de TV-Kantine heb ik Sonja Barend een keer geïmiteerd, ik wérd echt Sonja, met dank ook aan de grimeuse, dat was wel echt heel goed gelukt! Ik vind toneel het leukst om te doen. Het is het meest direct en ook het moeilijkst, je moet anderhalf uur de aandacht van het publiek volledig vasthouden, er kan niets over. Het mooie aan acteren is dat je tijdelijk een heel ander leven leeft. Als je je verplaatst in een personage, dan kan je alles spelen.”
Stukken schrijven
Naast het spelen legt Ilse zich de laatste jaren steeds meer toe op het schrijven voor televisie, theater en film. “Ik schrijf meestal satire, een lichte relativering op de huidige maatschappij. Van een afstandje probeer ik dan te kijken naar heikele onderwerpen en klein menselijk leed. Ik vind het fascinerend als mensen zich helemaal in iets vastbijten, zonder relativering, zoals te zien is in de komedieserie CAST. Ik ben het meest trots op de stukken en tv-series die ik heb geschreven. Het is fijn als mensen moeten lachen, maar ik probeer ook altijd de ontroering op te zoeken, dat mensen echt geraakt worden. Het moet wel ergens over gaan natuurlijk. Bij De Luizenmoeder heb ik heel erg op intuïtie geschreven. Ik had geen ervaring met het schrijven voor series. Ik ben gewoon maar ijzerenheinig doorgegaan en toen kregen we het script verkocht. En werd het ook nog eens een groot succes.”
Juf Ank
Hoe heb je het enorme succes van je rol als juf Ank in De Luizenmoeder ervaren? “Tot op de dag van vandaag voelt het een beetje raar. Het is goed dat het nu gebeurde en niet toen ik twintig was. Je wordt elke dag aangesproken door mensen die je niet kent. Dat was wel wennen. Ik heb die rol van docent al wel vaker gespeeld, bijvoorbeeld in de theatervoorstellingTijl Uilenspiegel van Theater Sonnevanck, dat type zit helemaal in me. Ik denk dat mensen de humor heel leuk vonden en een basisschool is natuurlijk een heel herkenbare plek voor iedereen.”
In 2018 kreeg Ilse een Gouden Kalf én een Zilveren Televizierster voor haar rol van juf Ank. In 2021 kwam de film van De Luizenmoeder uit, ook die werd een enorm succes. Ik vraag Ilse of het lastig was om daarna aan de hoge verwachtingen te blijven voldoen. “De media vinden het heerlijk als iets daarna dan niet zo goed lukt, dat wordt dan breed uitgemeten. Tegen dit negatieve aspect van succes heb ik me actief moeten leren wapenen.”
Goed volk
Ilse groeide op in Dalfsen. Haar familie van vaders kant woont in Vroomshoop en omstreken, haar moeders familie komt uit Wilsum. Ze voelt een sterke connectie met Twente en Overijssel. Ze heeft er veel gespeeld, onder andere in voorstellingen van Theater Sonnevanck en in andere stukken die ook daadwerkelijk over de regio gaan. “Ik heb meegedaan aan de voorstelling De Belofte! van Schouwburg Hengelo in samenwerking met FC Twente. En met mijn eigen gezelschap toneelgroep Bloody Mary heb ik de voorstelling Selma en Louise geschreven en gespeeld met Magda Nij Bijvank, een roadmovie die ging over Twente en Salland en dat je geboortegrond altijd blijft trekken. Het gevoel dat je altijd weer terug wilt. Ik woon al meer dan 25 jaar in Amsterdam, maar ik zal mijzelf nooit een Amsterdammer noemen. Hier in het Oosten voel ik me altijd meteen op mijn gemak, goed volk. De mensen zijn hier aardiger dan de gemiddelde Amsterdammer, vriendelijker en meer bescheiden.”
De Ongeplukte Zusters
Van 4 oktober t/m 2 maart staat de muzikale comedy De Ongeplukte Zusters van Almere County in de theaters. Ilse schreef het script én speelt een van de hoofdrollen. Ik vraag haar waar het stuk over gaat en ze begint meteen enthousiast te vertellen. “Het gaat over drie zussen die verlangen naar echte romantische onstuimige liefde. Het stuk speelt zich af in de tijd van de Engelse landadel (1823) en hun moeder wil niet dat haar dochters overblijven zonder man. De oudste laat zich leiden door het verstand. De middelste redeneert puur vanuit het hart, die rol speel ikzelf. En de jongste spreekt de taal van het kruis, die wil alleen maar seks. Verwacht veel wapperende jurken, hoge pruiken en zuchtende boezems. Het wordt een bonte avond vol muziek en komedie, verwikkelingen en liefdesperikelen. Het wordt echt heel leuk!”
Hoewel het stuk zich twee eeuwen geleden afspeelt gaat het over nu. Het zit vol met verwijzingen naar thema’s als grensoverschrijdend gedrag en consent. “Tegenwoordig is er ook weer een bepaalde voorzichtigheid, een soort nieuwe preutsheid. De situatie nu lijkt in sommige opzichten best op die van twee eeuwen geleden. Liefde is nu weer heel voorzichtig en aftastend, elkaar niet mogen aanraken, toestemming vragen. Soms denk ik wel eens: Waar is de taal van het hart? Rationaliseren we niet te veel? Het lijkt me best lastig om nu als twintigjarige de liefde te moeten ontdekken. Al dat geswipe op datingsites van links naar rechts, er worden hoge eisen gesteld aan de liefde. Eigenlijk is het stuk een zoektocht naar: Wat is de betekenis van liefde in deze tijd?”
Zitten er nog andere projecten in het vat? “Ik ben ook druk bezig met Robin Hood, een familievoorstelling voor Theater Sonnevanck in samenwerking met het Phion Orkest van Gelderland & Overijssel. Ook daar verheug ik me erg op!”
Levensles
Tot slot vraag ik Ilse of er een levensles is die ze wil delen, beroepsmatig dan wel persoonlijk. Ze geeft antwoord vanuit haar vak, dat zo’n prominente plek inneemt in haar leven. “Meningen zijn er toch, mensen vinden van alles. Blijf je intuïtie volgen en zet door met waar je goed in bent en wat je leuk vindt. Zonder rekening te houden met dingen als: kan ik dit wel doen vanuit strategisch oogpunt, of is dat wel goed voor mijn ‘status’ als acteur?
Dat is een les die ik geleerd heb en die ik ook meegeef aan jonge acteurs. En daarnaast: doe zoveel mogelijk verschillende dingen, zeg overal ja tegen, maak vlieguren. Dat heeft mij ver gebracht.”