Kunstenares Bobbi Essers: "Mijn werken zijn een ode aan mijn vrienden"
Dankzij de Buning Bongers Prijs, de grootste particuliere kunstprijs in Nederland. Hoog tijd voor een mooi gesprek over vriendschappen, hokjesdenken en ontdekt worden als kunstenaar. Ik spreek Bobbi als ze in haar atelier in Groningen werkt aan een nieuw schilderij. Hier is ze dagelijks te vinden want voor haar master aan het Frank Mohr institute moet ze vooral veel ‘verfmeters’ maken. “Deze ruimte heb ik ter beschikking gekregen. Heel fijn, want hier kan ik ongestoord werken. In mei doe ik mee aan een expositie in de Oever Gallery in Oostende. Daar komen vijf werken te hangen, deels bestaand, deels nieuwe waar ik nu mee bezig ben. En in juni zijn een aantal werken van mij te zien in de online viewing room van een Londense gallery.” Bobbi was vorig jaar nog maar net afgestuurd aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht (HKU), of ze stond al volop in te picture. Ze is één van de zes winnaars van de Buning Bongers Prijs 2022, de grootste particuliere kunstprijs in Nederland. Deze prestatie zorgde voor een ware publiciteitsstorm. Volgens het Financiële Dagblad maakt Bobbi ‘direct al indruk met haar eigenzinnige, brutale en fascinerende schilderijen’. Op de website van AVROTROS wordt ze vanwege haar werk een ‘eigengereid realist’ genoemd en het Parool noemt haar werk ‘hyperrealistisch’. Uit handen van Gunay Uslu, staatssecretaris Cultuur en Media, ontving ze de Public Choice Award van galerie Ron Mandos in Amsterdam. En, last but not least is haar werk te zien in Museum More in Ruurlo/Gorssel. Inmiddels zijn we een maand of twee, drie verder maar Bobbi is nog altijd onder de indruk van alle aandacht. “Dit had ik nooit verwacht,” vertelt ze bescheiden. “De kunstwereld is best onzeker, het draait om persoonlijke meningen. Iemand vindt je werk mooi of niet. Dat mijn werk zoveel mensen aanspreekt, voel ik mij als kunstenaar gerespecteerd. Ik krijg nu veel kansen om te schilderen, op dit moment kan ik er zelfs van leven. Maar zeggen dat ik het al gemaakt hebt als kunstenaar, dat gaat te ver. De kunst is om de aandacht voor Reportage je werk vast te houden.” Dat is volgens de jonge kunstenares vooral een kwestie van veel blijven schilderen en mensen ontmoeten. Vooral andere kunstenaars, curators en galeriehouders. “In de kunstwereld moet men je ontdekken. Zelf vragen of een galerie je kunst wil exposeren werkt niet.”
Hokjesgeest
In de schilderijen van Bobbi staan vriendschap, de jongerencultuur en queercultuur centraal. Het geeft. volgens Bobbi een inkijkje in haar persoonlijke leven, haar bubbel. “Met mijn werk zet ik mijn vrienden en mijn liefde en waardering voor ze op een voetstuk. Het gaat mij om de intimiteit en niet of iemand vrouw of man, fluïd of non-binair is.” Dit laatste is ook de reden dat ze geen portretten maakt, maar lichaamsdelen en kledingstukken schildert. En omdat ze wars is van hokjesdenken, zie je in haar werk benen en oksels met haren en een rokje, armen met tattoos, een ontbloot bovenlichaam met handen over de borsten. Stuk voor stuk heel realistisch geschilderd, bijna fotografisch. “Mensen zijn al snel geneigd om te denken ‘is dat nu een man of vrouw?’ Maar daar gaat het mij dus helemaal niet om. Ik vind het juist leuk om daarmee te spelen. Mijn werk gaat over intimiteit met mijn vrienden. Zelf ben ik helemaal niet zo lichamelijk ingesteld, behalve als ik met mijn beste vrienden ben. Ik vind het heerlijk om tegen elkaar aan te liggen en elkaar een knuffel te geven. Vriendschap gaat mij om de connectie die je met iemand hebt. En met de één voel je dat wel en met een ander niet of minder.”
Subtiele veranderingen
Toen Bobbi nog in Utrecht studeerde, woonde ze samen met haar beste vrienden. Dat leven vormde als het ware een onuitputtelijke bron voor haar schilderijen. ‘We maken altijd heel veel foto’s. De foto’s op mijn eigen fotogalerij op mijn telefoon zijn mijn inspiratie. Ik hoef maar door mijn foto’s te scrollen en ik zie welk beeld mijn volgende werk gaat worden.” Haar werk is verdeeld in kleine en grote werken. De kleine werken zijn een soort snapshots, in de grote werken combineert Bobbi meerdere foto’s en ervaringen waardoor ze complexer en gelaagder worden. Zoals een legerbroek in combinatie met een onderlijf gehuld in een bikinibroekje. Nu ze in Groningen woont, ziet ze haar werk veranderen. Voor de kijker zijn het geen grote veranderingen, voor haarzelf echter wel. “Mijn vrienden in Utrecht droegen bijvoorbeeld stoere kleding en legerschoenen. In Groningen heb ik andere mensen om mij heen en zo schilder ik opeens loafers met een maillot bijvoorbeeld. Doordat ik geïnspireerd raak door foto’s en herinneringen uit mijn persoonlijke leven, is mijn werk altijd in ontwikkeling. Mijn vrienden in Groningen schilderen ook allemaal, dat geeft ook mij de tijd om meer te werken. In Utrecht was er altijd de verleiding om de stad in te gaan. Mijn focus ligt nu nog meer bij mijn werk en dat vind ik stiekem best fijn. Van veel werken word ik blij, daar word ik beter van.” De verhuizing naar het Noorden was voor Bobbi in het begin erg wennen. “Ik had last van FOMO (Fear Of Missing Out). Het leven van mijn Utrechtse vrienden ging gewoon door, ik ben echt bang geweest om ze kwijt te raken. Maar ik realiseer me nu ook dat vriendschap gaat om de band die je met iemand hebt. We appen niet veel, maar als we elkaar zien is het weer helemaal top!”
Verrassen
Wat de toekomst haar gaat brengen, daar is Bobbi niet heel erg mee bezig. “Ik vind het fijn om in het moment te leven, in plaats van erg bezig te zijn met wat ik ooit zou willen. Ik ben erg blij met de exposities die ik nu heb en die op de agenda staan. Maar zelfs voor mijn schilderijen heb ik geen uitgestippeld plan. Ik laat mijzelf graag verrassen!”